24/8/2007
Ειρωνεία για δεύτερη φορά στον ίδιο χρόνο γιορτάζουμε τη Μεγάλη Παρασκευή, ουρανός θλιμμένος ,ψυχές μαυροφορεμένες. Όλη η Ελλάδα πρωταγωνιστεί σε αρχαία ελληνική τραγωδία. Το πένθος , ο πόνος, η θλίψη και η οργή ταξιδεύουν πιο γρήγορα από τις φλόγες. Οι νύχτες γίνανε λευκές. Οι μέρες μαύρες. Οι νεκροί ζωντανεύουν και οι ζωντανοί πεθαίνουν. Είδα τη μάνα μου να τρέχει αλαφιασμένη μισοκαμμένη κλαίγοντας, τι κι αν έχει πεθάνει εδώ και 2 χρόνια. Είδα τον πατέρα μου να υψώνει το βλέμμα και τα χέρια του στον ουρανό, τι κι αν έχει πεθάνει εδώ και 6 χρόνια. Είδα τον εαυτό μου να πεθαίνει, τι κι αν είμαι ζωντανή.
Ο δράκος των παραμυθιών ζωντανεύει, πύρινος, εφιαλτικός, βρυχάται και καταπίνει ό,τι βρίσκει στο διάβα του. Μήνες ξηρασίας, η γη διψασμένη, κι όμως ποτίζεται όχι από στάλες βροχής, αλλά από αίμα και δάκρυα.
Άξιον απορίας πως μέσα στις τόσο υψηλές θερμοκρασίες που προκαλούν τα πύρινα φίδια καταφέρνει να παγώσει ο χρόνος, η στιγμή, η σκέψη, τα συναισθήματα. Η φλόγωση αυτή δεν μπορεί να με αγγίξει , μέσα και γύρω μου είναι όλα παγερά.
Οι νεκροί απ’ αυτή τη λαίλαπα άφησαν την πνοή τους στο ένδοξο πεδίο της μάχης. Σαν κάποιοι άλλοι 300 του Λεωνίδα πολέμησαν με γενναιότητα τις φλόγες που υψώνονταν σαν ουρανοξύστες. Πολέμησαν τον υπεράριθμο στρατό των πύρινων μετώπων – κι όμως νικήθηκαν απ’ την αναλγησία, την ανευθυνότητα και την ανοργανωσιά. Σε τούτες τις Θερμοπύλες τούτους τους ήρωες δεν τους ξεχνάμε, τους σφραγίζουμε στην καρδιά μας και τους τιμάμε.
24/8/2007
Οι φίλοι γίνανε περισσότεροι – οι οχθροί γίνανε φίλοι.
Έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες δίνουμε τα χέρια στη χαρά για να χορέψουμε, δίνουμε τα χέρια στη συμφορά για να παλέψουμε.
